بنیاد سالمندان مسکن؛ بنیاد مسکن به سرای پیرمردها تبدیل شده است

انتصابات بحث‌برانگیز بنیاد

به گزارش رمزاقتصاد- بنیاد مسکن رسماً به دفتر کار مدیران بازنشسته تبدیل شده است. منوچهر خواجه‌دلویی که در سال ۸۸ به دلیل بیماری دیسک کمر از وزارت راه و شهرسازی بازنشسته شد، حالا پس از ۱۶ سال، در سن ۶۴ سالگی و با لابی محمد سعیدی‌کیا که خود پیشتاز سالمندی است، رئیس بنیاد مسکن انقلاب اسلامی می‌شود. این نهاد با انتصابات ناکارآمد، وضعیت ناخوشی دارد. از فرزانه صادق، وزیر راه، انتظاری نیست، اما روحانی‌نژاد، نماینده محترم ولی فقیه در بنیاد، پس از یک سال متوجه خواهد شد که باز از دوستان سالمند خود فریب خورده است. خواجه‌دلویی نیز راه اکبر نیکزاد و غلامرضا صالحی را خواهد رفت.

نیاز به تحول در مسکن

در روزگاری که ساخت مسکن روستایی، بازسازی مناطق آسیب‌دیده و تأمین سرپناه برای محرومان به برنامه‌ای راهبردی نیاز دارد، انتخاب رئیس جدید بنیاد مسکن باید با دقت بیشتری انجام می‌شد. آیا توجیهی وجود دارد که شخصی پس از ۱۶ سال بازنشستگی، مدیریت بزرگ‌ترین نهاد ساخت مسکن کشور را بر عهده بگیرد؟ آیا در بحران مسکن، به‌ویژه در مناطق روستایی، نمی‌توان به انرژی، تخصص و نیروی جوان‌تر اعتماد کرد؟

بازگشت سالخورده به میدان

مهندس منوچهر خواجه‌دلویی در دی‌ماه ۱۳۸۸ پس از ۲۵ سال حضور در سطوح عالی وزارتخانه بازنشسته شد. او از دوران جنگ تا مدیریت شهری، برنامه‌ریزی مسکن و معاونت وزارتخانه فعالیت کرد.
حالا شورای مرکزی بنیاد مسکن او را به ریاست این نهاد منصوب کرد. تجربه و آشنایی با سازوکارهای دولتی شاید نقطه قوت باشد، اما آیا این بازگشت با نیازهای امروز ایران هماهنگ است؟

دلایل اعتراض به انتصاب

موازنه تجربه و نوآوری

تجربه مدیریتی ارزشمند است، اما ساخت مسکن روستایی به نوآوری، فناوری‌های جدید، دید مقاومتی و انعطاف‌پذیری نیاز دارد. نیروی جوان‌تر و خلاق‌تر اگر میدان نبیند، ساختارها دیر به تحول واکنش نشان می‌دهند.

اعتماد عمومی در بحران مسکن

مردم و فعالان حوزه مسکن انتظار دارند مدیرانی پرانرژی، چابک و مرتبط با نسل جدید در رأس باشند. بازگشت مدیر سالخورده‌ای که مدت‌ها از صحنه دور بوده، پیامی منفی می‌فرستد: «نه فرصتی برای جوانان است، نه اعتمادی به تحول».

میانگین سنی مدیران در جهان

در جهان، میانگین سنی مدیران ارشد شرکتی و دولتی اغلب تا ۵۵ سال است. اگر میدان از جوانان خالی شود، بازسازی و نوگرایی متوقف می‌شود.

محدودیت‌های جسمانی و تحرک

مدیریت بنیاد مسکن نیازمند فعالیت میدانی، سفر به مناطق دورافتاده و تحمل فشار کاری است. آیا در سن بالا می‌توان این شتاب و بازدیدهای مداوم را حفظ کرد؟ اگر نه، تصمیم‌گیری‌ها به کاغذبازی و بی‌تحرکی منجر می‌شود.

 اصلاح یا ادامه ناکارآمدی؟

هرچند نمی‌توان تجربه و سوابق مثبت خواجه‌دلویی را نادیده گرفت، اما انتصاب فردی ۶۴ ساله پس از ۱۶ سال بازنشستگی در شرایط نیاز به تحول بنیادین در مسکن، اقدامی بی‌اعتبارساز است.
بنیاد مسکن باید به جای دفتر مدیران بازنشسته، به میدان تمرین جوانان خبره تبدیل شود. این نهاد باید رویکردی نو اتخاذ کند تا به جای مجری سیاست‌ها، بازیگر اصلی بخش مسکن شود. انتخاب مدیر جدید باید بر اساس شایستگی، توان میدانی، روح نوآوری و سلامت تصمیم‌گیری باشد، نه پیشینه تاریخی و روابط پشت پرده.